Πήρα μια βαθιά ανάσα και διάβηκα την περιστρεφόμενη πόρτα του γυμναστηρίου.
"Με συγχωρείτε δεσποινίς, πείτε μου τι πρέπει να κάνω για να γίνω φετόνι", είπα στη ρεσεψιονίστ.
Εκείνη, θυμωμένη καθώς λόγω της απότομης παρέμβασής μου αποτύγχανε σε μια παρτίδα Άγρια Πουλιά στο κινητό της, με κοίταξε αυστηρά.
"Καταρχάς καλό θα ήταν να επιστρέψετε στη δεκαετία μας", μου είπε περιφρονητικά. Υποθέτω πως αναφερόταν στην στιλιστική μου επιλογή να ντυθώ με κοντό κολλάν και κάλτσα πετσετέ μέχρι το γόνατο, ενώ στο κεφάλι μου φορούσα το συλλεκτικό καπέλο μου "Νίκος Γκάλης ΦΟΡΕΒΑ" (στραβά εννοείται, γιατί είμαι και μάγκας).
"Στη συνέχεια θα πρέπει να γραφτείτε σε κάποιο απ' τα προγράμματά μας, για να μπορέσετε να γυμνάσετε το 'αχεμ'..., σώμα σας."
Μάλλον με γουστάρει το πιπινάκι, σκέφτηκα, κάτσε να το παίξω Κουλ Αλέξης.
"Υπάρχει κάποιο πρόγραμμα που θα παρακολουθήσουμε δυο μας, ΜΩΡΟ;" ρώτησα ακουμπώντας διακριτικά το χέρι μου στο δικό της.
"Λοιπόν Καραγκιόζη, πες μου τι θες απ' τη ζωή μας τέλος πάντων κι άσε με να παίξω με τα Πουλιά μου ήσυχη, γκε γκε;"
Υπέθεσα ότι δε με γούσταρε πια.
Μου έδωσε ένα φυλλάδιο με τα προγράμματα του γυμναστηρίου για να διαλέξω.
"Το Κικ Μπόξινγκ το έχω σκεφτεί, αλλά θέλω κάτι πιο βίαιο αν με καταλαβαίνεις", είπα περιφρονητικά.
Με αποκάλεσε με το όνομα της αντλίας φουσκώματος ποδηλάτου και συνέχισε να παίζει. Εγώ κατέληξα στην επιλογή 'ελεύθερο πρόγραμμα', όπου μου εξήγησε ότι 'θα με αμολάνε μέσα στο χώρο κι ας κόψω το λαιμό μου'. Ρώτησα αν το να κόψω το λαιμό μου ήταν υποχρεωτικό για να το αλλάξω με το κικ μπόξινγκ τελικά και με απείλησε ότι θα φωνάξει τους υπόλοιπους γυμναστές για να με κάνουν σάκο εξάσκησης.
Η συμπαθεστάτη δεσποινίς έβαλε μια φωνή και πετάχτηκε από το πουθενά ένας νεαρός για να με ξεναγήσει στο χώρο που θα γυμναζόμουν. Στη χειραψία μου έσπασε δύο δάχτυλα κι αναρωτήθηκα αν ήρθε η ώρα να χαιρετίσω το λαιμό μου εν τέλει, αλλά ο νεαρός με καθησύχασε. Αρχικά με οδήγησε στους διαδρόμους: Ανέβηκα, πάτησα ένα κουμπί κι αμέσως μετά βρέθηκα ανάσκελα να κοιτάζω τον ξεναγό μου από το πάτωμα. Απ' τα γέλια που ακούστηκαν κατάλαβα ότι δεν ήταν αυτή η ουσία της άσκησης. Ο νεαρός με πήρε απ' το χέρι κι αφού ψέλλισε 'τελικά εσύ είσαι τριψήφιο νούμερο' με οδήγησε στο χώρο με τα βάρη.
Στα βάρη τώρα, λοιπόν ας το αφήσουμε αυτό, ακόμα προσπαθώ να ξεχάσω τι έγινε στα βάρη, θα αναφέρω όμως ότι στην τελική διάφοροι φίλοι που πρόλαβα να κάνω στο γυμναστήριο με βοήθησαν να κάψω θερμίδες σηκώνοντας το κολλάν μου ώστε να μου καλύψει το κεφάλι (βοηθώντας στην εκγύμναση των κοιλιακών), βοηθώντας με ταυτόχρονα να στριφογυρίζω γρήγορα γύρω απ' τον εαυτό μου, ενώ για να γυμνάζω και τους μύες του σβέρκου μου με χτυπούσαν δυνατά στο κεφάλι καθώς στριφογύριζα και φώναζαν "ΦΤΟΥ ΚΑΙ ΒΓΑΙΝΩ". Άσε που χάριν σ' όλο αυτό απέβαλα απ' τον οργανισμό μου ό,τι είχα φάει τις προηγούμενες 3 ώρες. Πολύ καλά παιδιά.
Μετά απ' αυτό ένιωσα επαρκώς γυμνασμένος κι αποφάσισα να γυρίσω σπίτι μου. Στην πόρτα με σταμάτησε ένας τύπος και μου υπενθύμισε πως δεν είχα πληρώσει για την εγγραφή μου και για τη συμμετοχή μου στο πρόγραμμα.
"Ω με συγχωρείτε κύριε, πόσα οφείλω;", ρώτησα ευγενικά.
"65 ευρ... Ε, φίλε, είσαι καλά; Φίλε;!"
Ξύπνησα στο νοσοκομείο μετά από δύο ώρες. Οι γιατροί βιάστηκαν να με διώξουν λέγοντας 'τι να τον κάνουμε μωρέ τον παλιάτσο'. Όταν μετά κόπων και βασάνων έφτασα σπίτι έφτιαξα μια λαχταριστή σαλάτα σύμφωνα με τις οδηγίες της διαιτολόγου και την έφαγα κλείνοντας τα μάτια μου και βάζοντας τη φαντασία μου να μου επιβάλει ότι τρώω γουρουνόπουλο με πατάτες τηγανιτές. Μετά απ' αυτήν την εξαντλητικότατη μέρα σωματικής άσκησης δε θα μπορούσα παρά να πέσω ξερός στο κρεβάτι, ευχαριστημένος και περήφανος για τον εαυτό μου και τις αθλητικές του επιδόσεις. Κοιμήθηκα κι ονειρεύτηκα τους φίλους μου στο γυμναστήριο να με πετάνε βίαια ο ένας στον άλλον για να τους βοηθήσω να γυμνάσουν τους ώμους τους καθώς τραγουδούσανε εν χωρώ το "Α μπε μπα μπλομ"...
Κος Γουρούνης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου