Πέμπτη 23 Αυγούστου 2012

Μέρα 1 - Συνέντευξη/ Κος Γουρούνης




Χτύπησα την πόρτα κι ετοιμάστηκα ψυχολογικά για το ραντεβού με την ψυχιατρ.. ε, τη διαιτολόγο μου.
«Παιδί μου είσαι χαζό; Τρεις φορές σου είπα απ’ το πρωί ότι η διαιτολόγος είναι στο διπλανό διαμέρισμα», είπε φανερά εκνευρισμένη η γιαγιούλα που μου άνοιξε και μετά μου έκλεισε την πόρτα στη μούρη με όση δύναμη είχε.
Πέμπτη και τυχερή, πέτυχα το σωστό διαμέρισμα. Μου άνοιξε η φίλη μου χαμογελαστή. Με χαιρέτησε εγκάρδια και καθίσαμε στο γραφείο.
«Έχω να σε δω απ’ το λύκειο, τότε που έπαιζες στην ομάδα ποδοσφαίρου του σχολείου», είπε χαμογελαστή. Απάντησα με ένα δικό μου χαμόγελο.
«Φαίνεται  πως έχεις αφήσει τις μέρες του αθλητισμού πίσω σου πια», πρόσθεσε με ένα μειδίαμα.
‘Γκουλπ’. Πρώτο ξεροκατάπημα. Τα πολλά λόγια είναι φτώχια όμως, επισπεύσαμε τις τυπικότητες,  και πριν προλάβω να πω ‘δίαιτα’ ισορροπούσα σε μια ζυγαριά με μικρούς μεταλλικούς αισθητήρες ‘για να μετρήσουμε το λίπος’.
«Τι,ε,α,χαχαχα, γαργαλιέμαι!».
«Το γαργαλητό σε πολλούς αρχαίους πολιτισμούς νοείτω σα λιποψυχία και πολλές φορές η τιμωρία ήταν ο διασυρμός»
‘Γκουλπ’. Δεύτερη γαργάρα.  Όταν εμφανίστηκε η ένδειξη στη ζυγαριά, αστειεύθην λέγοντας ότι ζύγιζα όσο ένα μωρό ελέφαντα, για να με διορθώσει γρήγορα λέγοντας ότι τα μωρά ελέφαντες συνήθως ζυγίζουν 15 κιλά λιγότερο από μένα. Ε βέβαια, διαβασμένο άτομο η διαιτολόγος μου, με γνώσεις, τι, παίζουμε; Στη μέτρηση του λίπους είχαμε μόνο μια στραβή γκριμάτσα, ενώ oύτε στο ύψος είχαμε κάποιο ταπεινωτικό σχόλιο.
Καθίσαμε πάλι στο γραφείο.
«Λοιπόν, ας αρχίσουμε με τα του φαγητού»,είπε. «Τι τρως όταν ξυπνάς;»
«Εξαρτάται»,απάντησα.
«Από τι;;;»
«Από το τι έφαγα το προηγούμενο βράδυ»
Μου έγνεψε να εξηγήσω.
«Να», ξεκίνησα με περηφάνια, «αν το βράδυ έχω φάει πίτσα, το πρωί θα φάω την πίτσα που περίσσεψε. Αν  το βράδυ έχω φάει πιτόγυρα, θα φάω πίτσα»
Με κοίταξε σαν να τη χτύπησε το ρεύμα.
«Να εξηγήσω», συνέχισα, «στη δεύτερη περίπτωση θα παραγγείλω εκ νέου πίτσα, γιατί ας μη γελιόμαστε, ποιος τρώει γύρο το πρωί, ε; Χαχα»
Με κοίταξε με το βλέμμα του Συλβέστερ Σταλόνε στο Ράμπο κι άρχισα να ξεροβήχω. Ήπια λίγο νερό και συνεχίσαμε.
«Το μεσημέρι, τι τρως;»
«Α, το μεσημεριανό φαγητό είναι μια πιο μαθηματικά πολύπλοκη επιλογή». Αγνόησα το μολύβι της που έσπαγε στο χαρτί και συνέχισα. «Έχει περισσέψει πίτσα απ’ το πρωί; Έχει περισσέψει γύρος απ’ το βράδυ; Υπάρχει κάποια delivery προσφορά που αξίζει της προσοχής μας; Έχει...»
«ΠΑΨΕΕΕΕΕ
Γκουλπ’. You know the drill.
«Τρως ποτέ κάτι πιο χειροποίητο, ας πούμε;», ρώτησε και διέκρινα μια δολοφονική λάμψη στο βλέμμα της.
«Κοίτα, όταν θέλω να φάω κάτι πιο υγιεινό επισκέπτομαι το ζαχαροπλαστείο της γειτόνισσας, που έχει κάτι γλυκά που τα φτιάχνει όλα μόνη της ε, κι είναι μούρλια και φουλ υγεία.»
Κοίταξε την εικόνα της Παναγίας στον τοίχο και πήρε δυο μεγάλες ανάσες.
«Εντάξει, το βράδυ τώρα.. Αχ, μα τι λέω η τρελή, ασ’ το το βράδυ αγόρι μου, ασ’ το. Πες μου, με την άθληση πως τα πας;»
«Με το Μπαρδόν;»
«Με την άθληση λέω. Κάνεις κάποιο άθλημα; Πχ παίζεις Τέννις;»
«Ναι, ναι! Φυσικά! Αυτό με τα τουβλάκια που κάνεις γραμμές δεν είναι;»
«Όχι βλαξ. Αυτό είναι το τέτρις»
«Ααααα»
«Ξεχασέ το. Τρέχεις καθόλου;»
«Εξαρτάται»
«Από τι;;»
«Αν χτυπήσει ο ντελιβεράς και είμαι στο μπάνιο»
«Μόνο;»
«Όχι και σε διάφορες άλλες περιπτώσεις που σχετίζονται με το μπάνιο»
«Θεέ μου, εντάξει, εντάξει, αντέχω, σχεδόν τελειώσαμε. Παίρνεις κάποια φάρμακα;»
«Όχι, κανένα απολύτως»
«Να και κάτι που με εξέπληξε. Λοιπόν, τέλος. Αύριο το πρωί πέρνα να πάρεις τη δίαιτά σου. Θα συνιστούσα επίσης να γραφτείς σε κάποιο γυμναστήριο. Σε όποιο θες εσύ. Αλλά καλύτερα στου φίλου μου του Δημήτρη, εδώ στο τετράγωνο, εντελώς τυχαία το προτείνω...»
Έβγαλε μια κάρτα που βρισκόταν, -εντελώς τυχαία, πάνω στο γραφείο και μου την έδωσε. Κοίταξα κι έγνεψα καταφατικά.
«Μέχρι αύριο να φάω κάτι συγκεκριμένο;», ρώτησα.
«Αν δε με εμπόδιζε η επαγγελματική δεοντολογία, θα έλεγα να μη φας τίποτα. Ραμμένο»
«Τώρα;»
«Ποιος τη χέζει τη δεοντολογία, μη βάλεις στο στόμα σου τίποτα, ούτε φρυγανιά, μ’ ακούς;», φώναξε και πριν προλάβω να καταλάβω βρέθηκα στο δρόμο.
Χαμογέλασα σκεφτόμενος πόσο καλά είχε πάει το μίτινγκ και πως φαινόταν ότι με τη διαιτολόγο βρίσκαμε τη χημεία μας  για μια πετυχημένη συνεργασία. Περπάτησα σπίτι και στο δρόμο χαιρετούσα (κυριολεκτικά) όλα τα αγαπημένα μου μαγαζιά απ’ τα οποία θα αργούσα να ξαναφάω.  Έφτασα σπίτι και πέρασα τις ώρες μου προσπαθώντας με αυτοσυγκέντρωση να μη λιποθυμήσω απ’ την πείνα. Όταν κοιμήθηκα μουρμούριζα στον ύπνο μου «Όχι μαμά, δεν έφαγα όλα τα γεμιστά...».
Κος Γουρούνης

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

LinkWithin

Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...